Ahhh Marmaris, Ahh Tatil Keşke Hiç Bitmeseydin...

Nasıl anlatsam
Nerden başlasam
Kaç kişiydik o zaman bak
Kaç kişi kaldık şimdi
Bodrum Bodrum…

Diyordu ya MFÖ tam da öyle hissediyorum ama bu kez Marmaris için.
10-16 Temmuz arası bu yılki yaz tatilimizi geçirmek için yine Marmaris koylarında tekne turuna çıktık.

Sevdim ben bu tekne olayını. Her yıl Bodrum’da günübirlik çıktığımız turlardan inanılmaz keyif alırdım. Hatta Bodrum’a gitmeyi en çok bu tekne keyfi için isterdim ama asıl keyif o değilmiş. Asıl keyif sabah uyandığında yüzünü bile yıkamadan kimsenin olmadığı bir koyda demirlemiş tekneden serin sulara atlayıp denizle uyanmakmış. Teknenin en sevdiğin tarafı ne derseniz işte bu; sabah kendini denize bırakmak derim. Herkes gözlerini ovuşturup uyanmaya çalışırken ben ve oğlum uyanmış, serinlemiş, ilk duşumuzu almış ve hafiflemiş olarak oturuyoruz kahvaltı sofrasına. Bazen sevgilim de bize katılıyor, bilen bilir kendisi uykuyu çok sever. Onu uyandırmak hele bir de denize atlamasını sağlamak öyle çok da kolay değildir ama bu yıl bizim keyfimizi görüp özendiğinden midir bilmem, o da sık sık katıldı bize. Bu yıl, neredeyse her keyif anında 1 hafta sonu bu anı çok arayacağım baloncuğu hep kafamın üstündeydi.

Bozburun-Kızkumu tarafına doğruydu rotamız. Turkuaz deniz, kimsenin olmadığı koylarda yüzmek, sessizlik, kıyılardaki su altı hayatını izlemek inanılmaz keyifliydi. Siz de bizim gibi deniz severseniz, havuzda neymiş mis gibi deniz dururken diyorsanız kesinlikle mavi turu denemelisiniz. Tabii deniz tutması gibi bir dediniz de yoksa.

Deniz , güneş, gölgede rüzgarı hissetmek nefis tabii ki ama asıl geçen yıl ilk tekne turunda fark ettiğim bir şey var ki o da; bunca yıldır tatil köylerine, pahalı otellere o kadar parayı boşu boşuna harcamışız. Bizim gibi çocuklu bir aileyseniz bu tip tesislerden alacaklarınız çok kısıtlı aslında. Mükellef yemekler, on bin çeşit açık büfe, değişik aksiyonlu havuzlar, aquaparklar, çocuk kulüpleri, geceleri canlı müzikler, şovlar çok keyifli ve lüks insana iyi gelen bir şey kabul ama benim aradığım bu değilmiş. Sabah denizle uyanmak, her gün gittiğimiz koylarda tekneden denize atlamak, şezlong kapma derdi olmadan istediğin yerde, istediğin zaman güneşin tadını çıkarmak, maharetli bir ustanın elinden çıkmış mükellef menülerle yemekler yemek ve bunun için öyle 1 saatini harcayıp kuyruklarda, yemek kokuları arasında beklemek zorunda olmamak şahane bir şeymiş. Teknedeki miçomuz Salih’i de buradan anmadan olmaz. Onun hazırladığı mezeler, zeytinyağlılar, soslu ızgaraların tadı hala damağımda. Hayatımda yediğim en güzel ahtapot salatasını geçen yıl, en güzel deniz börülcesini ise bu yıl yedim sayesinde.

İstediğin zaman kafanı dinleyebilmek, istediğin zaman istediğin müziği dinlemek, çok yoruldun gölgede azıcık şekerleme yapmak, koylar arası gezerken teknenin arkasındaki geniş koltuklarda rüzgarı yüzünde hissetmek, işte budur dedirtiyor insana. İşte tatil böyle olmalı, dinlenmek, keyif bu demek.
Uzun ve deniz kokulu gündüzleri geceye bağlayan keyifli akşam yemeklerini, uzun sohbetler, oyunlarla devam eden geceler doldurdu. Yediğimiz önümüzde yemediğimiz ardımızda, keyfi her daim aklımızda kalan bir tatil oldu yine.

Bu yıl çok zor ayrıldım denizden, yazı bitirmeden yine birkaç deniz seferi yaparım ben kendimi biliyorsam ama yine de bu yıl dönmek üzere hazırlanırken sevgilime ‘nasıl döneceğiz, benim ayaklarım geri geri gidiyor’ dedim. O da bana her zamanki pozitif yaklaşımıyla ‘böylesi daha kıymetli, daha keyifli’ dedi. Kendimizi buna inandırmaya çalışarak döndük evimize. Her nereye gidersem gideyim İstanbul’u, evimi çok özlüyorum, yalan yok. Yine de bu yıl işe döndüğümde sanki 1 aydır uzakmışım hissi yaşadım, uzunca bir süre alışamadım. Neyse şimdi gerçek hayata adapte olduk mecburen. İşimi de seviyorum, buradaki hayatımı da ama tatil insanıyım ben. Keşke oralarda yaşayıp, burada yaşar ve çalışır gibi hayatımızı devam ettirebilsek. Alternatifleri düşünmeye itiyor böyle zamanlar insanı, kısmet biz isteyelim de belki verir yukarıdan, belki bir gün şans bize de güler hepimize di mi ama ;)

Sevgilerimle...

Emre
"Tatilci"